سکولاریسم نو: حسين لاجوردی:

hosseinladjevardi@aciiran.com

تحولات در داخل کشور سرعت پیدا کرده است وهمانگونه که پیش بینی می شد “جمهوری اسلامی” به پایان خود نزدیک شده و “حکومت نظامیان” آغاز گشته است و به مراحل نهائی نیز نزدیکتر می شود (رجوع شود به مقاله 24 خرداد اینجانب تحت عنوان استبدادی جدید).

روند تحولات در جهت رسیدن به آزادی و استقلال در ایران تاریخچه ای 150 ساله دارد و در طی زمان، مراحل مختلف آن ظهور و بروز داشته است. یکی از علل و دلایل طولانی شدن این روند که باعث به تاخیر افتادن آن شده و خسارت های بسیاری از جهت جانی و مالی نیز به همراه داشته است، همیشه بدلیل وجود واسطه هائی که در هر مرحله از خیزش مردمی سعی بر آن داشته اند که با وابستگی به قدرت های استعمارگر مانند روس و انگلیس و امریکا و … بر اهداف واقعی جنبش که هدف آن آزادیخواهی مردم ایران بوده است و امروزه در لباس “جنبش سبز” خود را بیان می نماید سایه افکنده و بازهم آنرا منحرف سازند.

اگرچه همچنان باید از جنبش مردم ایران که امروزه جنبش سبز نام دارد حمایت کرد، ولی فراموش نکنیم که مردم ایران با طرح شعار هائی مانند “موسوی بهانه است، کل رژیم نشانه است” و یا “جمهوری ایرانی” از تمامیت، کلیت و موجودیت جمهوری اسلامی عبور کرده اند.

آن گروه چشم انتظاری که تصور بر آن دارند که با دستگیری موسوی و کروبی و…، و با کمک چند قدرت همیشه در انتظار عبودیت مردم ایران، تحت عنوان ” رهبری جنبش سبز به خارج از کشور خواهد آمد ” خواهند توانست باز هم بر موج سوار شوند و ادامه شکل دیگری از حکومت جمهوری اسلامی را فراهم سازند، باید بدانند که این خواب و خیالی بیش نخواهد بود و بر ننگ و بد نامی خود بیشتر و بیشتر خواهند افزود.

پیشنهاد: از آنجائیکه در شرایط حاکم و جو امنیتی – پلیسی موجود امکان رهبری جنبش مردم ایران در داخل کشور دشوارتر خواهد گشت و از سوئی دیگر ایرانیان همیشه در مقابل رهبران فرمایشی و انتصابی ایستادگی کرده اند، شاید یکی از بهترین گزینه ها تشکیل یک نشست مشورتی از بدنه واقعی جنبش که جوانان داخل وخارج از کشور می باشند، از صاحبنظران و فعالان سیاسی و با استفاده از تکنولوژی و امکان حضور مجازی دعوت بعمل آید تا برای آینده جنبش و امروز و فردای ایران به بررسی و تصمیم گیری پرداخته شود.

فراموش نکنیم که یکی از بزرگترین مشکلات امروز جامعه ایران “بی اعتمادی” گسترده ایست که سرطان وار در بطن آن ریشه دوانده است. با هیجان به ترویج آن نپردازیم و برای امروز فردای بهتر خود و فرزندانمان با عقل و منطق و تامل قدم برداریم.

پاریس – هجدهم شهریور 1388