عصرایران: اگر قرار است زنان با هیچ مردی مواجه نشوند با هیچ مردی سخن نگویند، چه تفاوتی می کند بین زنی که از سر ناچاری و برای سیرکردن شکم یتیمان خودش با پیکان به ارث رسیده از شوهرش در خیابان های تهران از صبح تا شب مسافرکشی می کند و زنی که در عالی ترین مقامات اجرایی و دولتی عضو کابینه می شود؟ و اتفاقا مگر نه این است که گستره روابط اولی بسیار بیشتر است؟!پس چرا درباره زن اول صدای حلال و حرام بلند نمی شود و کار زن اول را نیز ممنوع و دولت را موظف به تامین کامل معیشت او برای درنیفتادن در ورطه حرام کذایی نمی کنند؟! در کار دین که نمی توان یک بام و دو هوا کرد!
عصرایران – هر چند با رای نمایندگان مجلس شورای اسلامی به خانم مرضیه وحید دستجردی، اولین زن وزیر در جمهوری اسلامی ایران قانوناً مشغول به کار شده است همچنان انتقادهای متعددی در این باب مطرح است.

بخشی از این انتقادات، از سوی تعدادی از مراجع عظام تقلید مطرح است که طبیعتا آنان برای این نقدهایشان حجت شرعی نیز دارند و چنانچه قرار باشد نقدی بر نقدهای آنان متوجه شود، این مساله باید در مباحثات علمی بین خود آنان در حوزه علمیه طرح شود تا حریم والای مرجعیت در کشاکش مباحث رسانه ای و سیاسی خدشه دار نشود.
از این جهت ، روی سخن نوشتار حاضر با گروه های سیاسی خاصی است که این روزها علیه به کارگیری زنان در پست های بالای مدیریتی مدام مطلب می نویسند و سخن می گویند، نه مراجع عظام تقلید چه آنکه صاحب این قلم خود را برای مباحثه با مراجع هرگز صالح نمی داند و آن شأن بالا را فقط برای مقام مرجعیت قائل است و لاغیر.

اما این، دلیل نمی شود سخن کسانی که پشت مراجع سنگر گرفته اند و از نقدهای آنان برای مقاصد سیاسی شان بهره می گیرند را نقد نکنیم، مانند ارگان انصار حزب الله که در شماره اخیر خود کوشیده است انتصاب وزیر زن را زیر سوال ببرد.

البته این نقدها و حمله ها که پس از آغاز به کار خانم دستجردی فروکش کرده بود، با انتشار اخباری مبنی بر احتمال به کارگیری چند زن در سمت های مهمی چون استانداری تشدید شده است و لذا جا دارد موافقان حضور زنان در سمت های اجرایی نیز وارد این بحث شوند تا دفاع از حقوق نیمی از افراد جامعه به شکل مطلوب تری پیگیری شود:

1-عمده ترین موضوعی که هم اکنون درباره حضور زنان در سمت های ارشد مدیریتی مطرح می شود این است که چنین انتصاباتی خلاف شرع است! البته منتقدان نمی گویند که در کجای اسلام تصدی مدارج مهم مدیریتی توسط زنان حرام شده است؟

اگر واقعا وزیر یا استاندار شدن زنان حرام بود، حتما در رساله های علمیه مراجع تقلید اشاره ای بدان می شد و لابد حکم تعزیر احمدی نژاد به خاطر ارتکاب فعل حرام از سوی مراجع نیز صادر می شد.

کسانی که بر حرمت چنین انتصابی اصرار می ورزند، لابد یادشان رفته است که “حلال محمد، حلال الی یوم القیامه و حرام محمد حرام الی یوم القیامه” و البته فراموش نشود که مطابق آموزه های دینی، هر چیزی مباح و حلال است مگر آنکه حکم حرمت آن از سوی شارع مقدس صادر شده باشد، کما اینکه در دین اسلام بر حرام بودن شرب خمر تصریح شده است و دیگر کسی نمی تواند آن را حلال بداند.

بنابراین، حرام شمردن کاری که در دین اشاره ای به حرام بودن آن نشده است، خود عین بدعت است و تفاوت چندانی با حلال شمردن حرام ها ندارد.

2- شاید گفته شود که نفس انتصاب یک زن به مقام وزارت و استانداری و پست های ارشد مدیریتی حلال است اما چون لازمه این مشاغل، حضور پر رنگ اجتماعی و تعامل با مردان است، شایسته نیست چنین سمت هایی به زنان داده شود.

اگر این توجیه را درست بدانیم، نه تنها انتصاب زنان به سمت های بالای مدیریتی بلکه اساسا حضور اجتماعی زن را باید به کلی منتفی بشماریم و در همان گام اول، حکم اخراج همه زنان کارمند در هر رده ای که هستند را صادر کنیم زیرا تقریبا همه اشتغالات کاری مستلزم تعامل با دیگران است.

همچنین، باید از منتقدان انتصاب وزیر زن و استاندار زن پرسید که چرا تا کنون در مقابل انتصابات پرشماری که برای زنان در سمت های مدیریتی مانند مدیرکل، شهردار، رییس اداره و … صورت گرفته است، سکوت کرده بودند؟ به عنوان مثال همین خانم سوسن کشاورز که قبلا معاون وزیر و رییس سازمان آموزش و پرورش استثنایی بود، در آن سمت، با هیچ کس ارتباط کاری نداشت ولی اگر وزیر می شد، مجبور به اختلاط با نامحرم می شد؟!

این دوگانگی اساسا قابل توجیه نیست. اگر قرار است زنان با هیچ مردی مواجه نشوند با هیچ مردی سخن نگویند، چه تفاوتی می کند بین زنی که از سر ناچاری و برای سیرکردن شکم یتیمان خودش با پیکان به ارث رسیده از شوهرش در خیابان های تهران از صبح تا شب مسافرکشی می کند و زنی که در عالی ترین مقامات اجرایی و دولتی عضو کابینه می شود؟ و اتفاقا مگر نه این است که گستره روابط اولی بسیار بیشتر است؟!

پس چرا درباره زن اول صدای حلال و حرام بلند نمی شود و کار زن اول را نیز ممنوع و دولت را موظف به تامین کامل معیشت او برای درنیفتادن در ورطه حرام کذایی نمی کنند؟! در کار دین که نمی توان یک بام و دو هوا کرد!

البته احکام شرعی، حد و حدود روابط زن و مرد را تعیین کرده است و تجاوز از این مقررات نیز طبق همان احکام، معصیت است چه در خلوت خانه و چه در مقام وزارت و لذا این مساله، اساسا به پست و مقام ربطی ندارد که بگوییم در فلان پست به بالا این روابط حرام است ولی آن پست و مقام کمتر، حلال!

3- اگر زنان را از عهده دار شدن پست های مدیریتی منع کنیم چون که در آن پست ها ناگزیر از تعامل با مردان هستند، مردها را نیز باید از تصدی پست های مدیریتی منع کنیم چون آنان نیز در هر حال ناگزیر هستند با نیمی از جامعه یعنی زنان در ارتباط باشند!

با این توجیه در واقع همه باید خانه نشین شوند چون اگر مرد کار کند مجبور است با زن تعامل کند و اگر زن کار کند، ممکن است مجبور به هم کلامی و همکاری با مرد شود.
البته گروهی بدشان نمی آید که کلا همه زنان را به اندرونی بفرستند و در جامعه فقط مردان حضور داشته باشند تا در محیط استریلیزه شده مورد نظر آنان، اساسا زمینه ای برای گناه وجود نداشته باشد!! وجود این تمایل و آرزو در میان برخی افراد و جریانات یک واقعیت تلخ است.

4- می گویند در کجای اسلام ، پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) حاکم زن منصوب کرده اند که ما هم چنین کاری کنیم؟ راست هم می گویند ولی یادشان نرود که در زمان بعثت پیامبر (ص) چنان جایگاه پستی برای زنان وجود داشت که ساکنان شبه جزیره عربستان، وقتی می شنیدند صاحب دختری شده اند، از خشم، سیاه می شدند و از شرم، سر بالا نمی آوردند و برای آنکه این “ننگ” (!) را از دامن خود پاک کنند، دختران خود را زنده زنده زیر خاک دفن می کردند!

در چنان وضعیتی، کار بزرگی که حضرت محمد (ص) کرد، این بود که دختران را از زنده به گور شدن نجات داد و حق حیات را به ایشان باز گرداند و برای زنان حقوق اجتماعی مقرر و آنان را وارد مسایل اجتماعی کرد که از آن جمله می توان به پشتیبانی امدادی مجاهدین صدر اسلام در جنگ با کفار توسط زنان اشاره کرد.

بدیهی است که در جامعه مردسالار آن روزگار که زنان تازه از گور نجات یافته و حق حیات پیدا کرده بودند نمی شد بلافاصله آنان را وزارت و امارت داد.(در جامعه تحصیل کرده خودمان 30 سال پس از انقلاب این مساله مشکل زا شده، چه رسد به جامعه عرب 1400 سال پیش!)

بنابراین، اگر شرایط وقوع کاری در زمان پیامبر (ص) و حضرت (ع) محقق نبوده ، دلیل حرام بودن آن کار نیست کما اینکه پیامبر (ص) هیچ زنی را به عنوان فرستاده ویژه ، نزد پادشاهان آن روزگار، در ایران و یونان و … نفرستادند ولی امام خمینی (ره) وقتی هیاتی را نزد حاکمان وقت شوروی سابق فرستادند تا پیام اسلام را به آنها ابلاغ نماید یک زن را نیز جزو هیات اعزامی منصوب کردند. آیا باید گفت که کار امام بر خلاف سیره نبوی در اعزام هیات های سیاسی نزد حاکمان وقت بوده است؟ پاسخ قطعاً منفی است.

5- از همه اینها که بگذریم، عقل نیز ایجاب می کند که برای مدیریت ها از بهترین ها استفاده کنیم. اگر در جایی یک زن، قدرت مدیریتی بیشتری داشته باشد عقل حکم می کند که او را به کار بگیریم تا آنکه مردی را بدان سمت منصوب کنیم که حضور بی کفایتش در آن مقام، هزار تالی فاسد داشته باشد.

6- واقعیت این است که نمی توان همه مقدمات را فراهم آورد ولی از آن انتظار نتیجه نداشت. در جامعه ما وقتی زنان همپای مردان و گاه حتی بهتر از آنان تحصیل می کنند، استخدام می شوند، کار می کنند و کسب تجربه می نمایند و … عقلاً نمی توان به آنها گفت که شما حق ندارید مدیر شوید! معنای این سخن آن است که جامعه این همه هزینه برای رشد یک فرد می کند ولی در نهایت نمی خواهد ما به ازایش را از آن فرد دریافت کند.
بنابراین ، مدیریت زنان ، نه فقط حق زنان که حق جامعه است.

7- قانون اساسی نیز در فصل سوم و مشخصاً در اصل های 20 و 19 بر تساوی همگانی تصریح داشته است.

اصل 19 می گوید: “مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ، نژاد، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود.”

و در اصل 20 نیز تصریح شده است: “همه افراد ملت اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و از همه حقوق انسانی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رعایت موازین اسلام برخوردارند.”

بنابراین چگونه می توان از یک سو ، دم از قانون اساسی زد که در آن به صریح ترین شکل ممکن از یکسانی حقوق زن و مرد در همه زمینه ها مانند حقوق سیاسی و اجتماعی سخن گفته شده است و از سوی دیگر قائل به تبعیض بین زنان و مردان شد؟!
این اصل، نه تنها وزارت زنان بلکه حق آنها برای نیل به مقام ریاست جمهوری را دربردارد و لذا اگر از منظر قانون اساسی نیز به موضوع بنگریم ، انتصاب زنان در پست های ارشد مدیریتی در تطابق کامل با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است.